کد مطلب:50480 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:147
[صفحه 149] «و من اعجبها خلقا الطاووس الذی اقامه فی احكم تعدیل و نضد الوانه فی احسن تنضید، بجناح اشرج قصبه و ذنب اطال مسحبه. اذا درج الی الانثی نشره من طیه و سما به مطلا علی راسه كانه قلع داری عنجه نوتیه. یختال بالوانه و یمیس بزیفانه.»[1] . و شگفت انگیزتر آن پرندگان در آفرینش، طاووس است كه آن را در استوارترین هیات پرداخت و رنگهای آن را به نیكوترین ترتیب مرتب ساخت، با پری كه نای استخوانهای آن را به هم درآورد و دمی كه كشش آن را دراز كرد. چون به سوی ماده پیش رود، آن دم در هم پیچیده را واسازد و بر سر خود برافرازد، كه گویی بادبانی است برافراشته و كشتیبان زمان آن را بداشته. به رنگهای خود می نازد و خرامان خرامان دم خود را بدین سو و آن سو می برد و سوی ماده می تازد.
زیبایی مطلق اوست و او منشا هر زیبایی است و همه ی عالم جلوه ی زیبایی اوست، و انسان به فطرت خود اهل زیبایی و زیبایی دوستی است و هر چه در این جهت سیر كند به كمال والاتری دست می یابد. امیرمومنان علی (ع) مردمان را بدین حقیقت متوجه می نماید و پیوسته درس زیبایی شناسی می دهد، چنانكه درباره ی آفرینش شگفت انگیز طاووس می فرماید:
صفحه 149.